Adaptacja dziecka w żłobku to bardzo trudny okres dla dziecka, rodziców oraz wychowawców. Maluch trafia do nowego miejsca i obcych ludzi. Przeżywa stres, bo nie wie, gdzie są jego rodzice i co się w ogóle dzieje. Rodzice wiedzą, że podjęli dobrą decyzję, jednak denerwują się rozłąką z maluchem, na którą nie byli gotowi. Natomiast wychowawcy muszą przekonać dziecko do siebie, grupy i nowego miejsca, a jednocześnie zadbać o komfort psychiczny rodziców. Jak zatem przejść okres adaptacji i nie zwariować? Zapraszamy.
Spis treści:
Pierwsze dni w żłobku
Pożegnania
Nie wchodź do sali
Słuchaj opiekunek
Przez kilka pierwszych dni masz możliwość uczęszczania do żłobka wraz ze swoim dzieckiem. Dlaczego jest to tak ważne? Twój maluch czuje się przy Tobie bezpiecznie. Wprowadzając go w nowy świat, warto razem z nim rozpocząć tę wędrówkę i pokazać, że nowe miejsce jest ciekawe, fajne oraz bezpiecznie i nic mu w nic nie grozi. Nie warto jednak przeciągać tego okresu nieskończenie długo. Rodzic ma jedynie przekonać dziecko do nowego miejsca, przyzwyczajać do braku swej obecności, a nie utożsamiać się z nim.
Ponadto, nie powinny być to całe dnie spędzane wspólnie z dzieckiem w żłobku, a jedynie 1-2 godz. Dlaczego? Jest to wystarczający okres, aby dziecko zapoznało się z otoczeniem, rówieśnikami, zabawkami i opiekunkami. Przez tak krótki czas, maluch nie zdąży się zmęczyć, dzięki czemu istnieje szansa, że poczuje niedosyt i będzie chciał wrócić tu następnego dnia. W kolejnych nabiera zaufania do nowego miejsca, ponieważ nadal ma obok siebie rodzica, a w jego obecności pewniej bada otoczenie.
Po tym okresie, przez pierwszych kilka dni nie powinieneś zostawiać dziecka w żłobku dłużej niż przez 4-5h. Maluch dopiero przyzwyczaja się do nowego miejsca i w tym momencie najważniejsze jest, aby wiedział, że rodzic niedługo po niego wróci. Warto zatem, aby w początkowej fazie wracał w miarę sprawnie. Można również przyzwyczaić dziecko, że zawsze po zupce, czy po drugim daniu, zostanie odebrane ze żłobka. Taki zabieg z pewnością uspokoi Twojego malucha. Tylko pamiętaj, jeśli powiedziało się A, trzeba zrobić B.
W tym miejscu rozpoczyna się również pierwsze współpraca opiekun-rodzic. Bądź w stałym kontakcie z wychowawcami żłobka. Nigdy nie wiadomo jak będzie reagowało Twoje dziecko w kolejnych dniach. W razie, gdyby nie mogło się uspokoić, musisz w każdej chwili mieć możliwość zabrać je do domu.
Jeszcze raz podkreślamy, adaptacja to dla dziecka stres, szok i smutek, które wyraża płaczem. Celem opiekunów jest udzielenie maluchom jak najlepszej pomocy w radzeniu sobie z nową sytuacją. Wychowawcy wiedzą, jak bardzo jest to trudne dla ich podopiecznych, dlatego dokładają wszelkich starań, by je uspokoić i czymś zainteresować. Mimo że masz szczere chęci i obecna sytuacja również dla Ciebie nie jest łatwa, nie przeciągaj pożegnań w nieksończoność, ponieważ doprowadzisz jedynie do nasilenia negatywnych emocji. Po prostu pożegnaj się i wyjdź, w końcu nic złego się nie dzieje. Taki sposób może być bolesny, ale tylko przez chwilę.
Oprócz powodów higieniczno-sanitarnych, bardzo ważną kwestią jest komfort psychiczny dzieci. O co chodzi? Na widok obcej mamy, niektóre dzieci mogą poczuć smutek i zwyczajnie zacząć tęsknić i płakać za swoją. Poza tym nowe miejsce, opiekunowie i rówieśnicy to już wystarczająco dużo, nie ma potrzeby, by po sali kręciły się dodatkowo obce osoby, na widok których każde dziecko może zareagować inaczej – od ciekawości po panikę.
Panie w żłobku naprawdę wiedzą co robią. Oprócz kwalifikacji mają duże doświadczenie w opiece nie nad jednym, a dziesiątkami dzieci! Nierzadko mają też swoje maluchy, więc doskonale wiedzą co czujesz. Proces adaptacji w żłobku jest bardzo dobrze przemyślany i zorganizowany, więc trzymaj się z góry ustalonych zasad. Opiekunowie myślą trzeźwo i logicznie, kiedy Ty naturalnie kierujesz się emocjami.
Na koniec pamiętaj, że decyzja zapisania dziecka do żłobka, to dobra decyzja. Ty wracasz do pracy, a Twój maluch wkracza w nowy etap swojego życia, który wpłynie pozytywnie na jego rozwój oraz ułatwi nawiązywanie kontaktów.
